Βρέθηκε το 1995 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, στην οικία ΙΓ. Στην πλήρη μορφή του αντικειμένου, ο φαλλός θα ήταν προσαρμοσμένος σε ειδώλιο, πιθανότατα Τελεσφόρου. Στο μέσο του φαλλού υπάρχει η οπή πλήρωσης, ενώ στην άκρη διαμορφώνεται ο μυκτήρας με ίχνη καύσης από τη χρήση του λυχναριού. Στην επιφάνειά του διατηρούνται ίχνη λευκού επιχρίσματος και κοκκινωπού χρώματος.

Στην αρχαιότητα ο φαλλός θεωρούνταν αποτροπαϊκό σύμβολο που προστάτευε τους ανθρώπους από το κακό μάτι. Ως σύμβολο απέναντι στην κακή ενέργεια, τη βασκανία και τον φθόνο, η παρουσία του ήταν πολύ διαδεδομένη. Παραστάσεις φαλλών απαντούν σε διαφορετικές μορφές σε πολλά μέρη του αρχαίου κόσμου. Συναντώνται σε εισόδους σπιτιών, ψηφιδωτά δάπεδα και τοιχογραφίες, αλλά και σε αντικείμενα καθημερινής χρήσης, όπως δοχεία πόσης, κοσμήματα και λυχνάρια. Ο Τελεσφόρος όταν απεικονίζεται σε λυχνάρια, συχνά αποδίδεται ως ιθυφαλλική μορφή, με ανασηκωμένο, δηλαδή, φαλλό.